تاریخچه کف کاذب
در این مقاله نگاهی کوتاه بر تاریخچه کف کاذب و اجزای تشکیل دهنده آن خواهیم داشت . کف کاذب (کف دسترسی یا کف دسترسی کاذب ) که یک طبقه بالای کف اصلی ساخته می شود و یک فضای خالی بین دو کف ایجاد می کند. این فضای خالی می تواند محل مناسبی برای توزیع انواع سرویس های سازه مورد نظر باشد:
- کابل کشی اطلاعات و مخابرات
- اتصالات برق
- آب و فاضلاب
- سیستم گرمایشی، سیستم تهویه و تهویه مطبوع هوا (HAVC)
- کابل کشی های کنترل محیطی همچون تشخیص و سرکوب آتش و موارد امنیتی
تاریخچه کف کاذب اولین بار به سال ۱۹۶۰ ظاهر برمیگردد و با افزایش تقاضا برای انتقال تکنولوژی به ساختمان ها معروف تر شد. استفاده از کف کاذب معمولا در مکان هایی چون ادارات یا فضاهایی که تقاضای بالایی برای زیر ساخت های ارتباطات و اطلاعات دارند، همچون مراکز داده معمول است.
سیستم کف کاذب باعث انعطاف پذیری طراحی برای سرویس های ساختمان می شود و با گنجاندن پنل های قابل جابجایی دسترسی آسان و سریع را برای تعمیر و نگهداری و بازسازی امکان پذیر می سازد. کف کاذب همچنین اجازه بازسازی و مرمت دوباره را با کمترین اختلال و جابجایی جعبه های روی کف، مبلمان و پارتیشن ها فراهم می کند.
معمولا اجزای کف کاذب عبارتند از:
- ستون ها: که یک ساختار پشتیبانی عمودی قابل تنظیم را فراهم می کند، ستون ها به کف زیرین متصل می شوند و ارتفاع آنها با توجه به سطح پلن تنظیم می شود.
- میله استرینگر: با اتصال ستون ها به یکدیگر یک چهارچوب برای قرار گیری پنل های کف ایجاد می کند و یک پایداری مضاعف ایجاد می کند. خصوصا برای ساخت و ساز کف های عمیق که فضای خالی زیادی دارند.
- پنل های کف: فراهم کننده کف مسطح یک کف کاذب
- پایان کف: معمولا کاشی های شبه فرش کنار دیوار هستند که می توانند جابجا شده و دسترسی به فضای زیر کف ایجاد کنند.
- جعبه های کف: به پنل های کف متصل می شوند و اجازه می دهند که انواع سرویس ها به زیر کف دسترسی نفود داشته باشند، و همچنین می توانند محل اتصالات برق، داده ها، مخابرات و غیره را فراهم می کنند.